Keuzepijn

Sneeuw bedekt de aarde,
wit verbergt de oude kleur,
zwijgend staan de bomen,
stil begint het nieuwe jaar.

Uit onschuld is geboren
nieuwe moed en dappere wil.
Wens ontstaat uit frisse poriën,
keuze door de roze bril.

Open staan nu vele wegen,
breder dan de regenboog,
die het witte en het zwarte,
niet vertoont aan ’t menselijk oog.

Was het niet dat kort geleden,
onder angstig ogenblik,
wit en zwart zich wild bestreden,
genadeloos en walgelijk?

Keuze tot de helse pijn,
kleur bekennen op de tast,
intuïtie en vertrouwen,
opgesloten in de kast.

Nu heeft sneeuw bedekt de aarde,
ongekend voor dit klimaat.
Koude vingers zoeken warmte,
rekken zich in breed spagaat.

Zie het licht in ijs zich breken,
zon splitst op in duizend kleuren,
smelt de sneeuw in smalle beken,
er gaat iets wonderlijks gebeuren.

Wij kiezen hier vandaag het morgen,
bouwen samen aan de stad,
luisteren goed naar ieders zorgen,
gaan respectvol in debat.

Wij kunnen zo weer vrijheid leren!
Leer het als een kunstenaar.
Die hoeft geen enkele eed te zweren.
In zijn kunst schuilt geen gevaar.

Zo wens ik graag hier in de stad
meer kunst op straat met dwarse kleur,
die hoekig is, niet mooi en glad,
maar aanstoot geeft en een goed humeur.

Er is een deel van de regenboog
dat niet zichtbaar is voor het oog,
maar juist zo nuttig voor het licht.
En hiermee eindigt dit gedicht.

- Wolfram Reisiger