Deventerweg bij nacht

Vele wegen leiden naar Rome,
in tegenstelling tot mijn stad
waar ik de goden voor dank, waar
de Deventerweg zijn oude glans gaat krijgen,
als was het de Via Appia.

Zodra de grond is opengetrokken,
gehelmde kerels hun oranje overall hebben weggeborgen,
spitten archeologen door de onderlagen van deze aarde.
Totdat het donker hen tot stilte vermaant.

Wat achterblijft staat op zware banden.
Geel-zwart ijzer glimt in het licht van straatlantaarns.
De ruiten van zijn cabine ogen dreigend zwart, maar is
zijn dagelijks woedende grommen gestopt, vooralsnog.
Tanden van blauw-staal verscholen onder versleten
asfalt, een echte ijzeren asfaltvreter.

Zo verlaten tot stilstand gekomen trotseer ik
in nachtelijk duister de opengereten grond.
Nader ik hem met afgemeten passen, schat
de afstand in en meet ik het verschil tussen
gene zijde en de overkant en droom over
de beloofde groene longen die door de jaren heen
passanten van zuurstof zullen voorzien.

Dat enorme gevaarte dat het verdomde asfalt schraapt,
dagelijks met schreeuwend geluid puin scheidt van de rest.
Hier sta ik met een brandend verlangen te weten
hoe de hernieuwde geschiedenis zich later zal tonen.

- Henk Gombert