Tekenen in tijden van oorlog

Ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling ‘Tekenen in tijden van oorlog’, met o.a. de tekeningen en spotprenten van Jo Spier, schreef ik dit gedicht. Ik droeg het voor tijdens het symposium in de Walburgiskerk, waar naast prachtige muziek van Mila en Mira diverse lezingen te horen waren, van o.a. Charles Lewinsky, Cees van der Laan, onze burgemeester Wimar Jaeger, terwijl ondertussen allemaal jonge kunstenaars van de academie aan het tekenen waren. Als inleiding op mijn gedicht vertelde ik dat ik met een voordracht eigenlijk tegelijkertijd mijn eigen taalconstructies om zeep help. Dat heeft te maken met het open karakter van mijn wankele bouwsels. Ik wil dat lezers hun eigen geschiedenis kunnen meenemen in mijn gedicht, zich niet bekneld voelen als ze erin rondwandelen, maar betekenissen vinden die hun passen. Om te laten ervaren dat er meerdere betekenissen verscholen liggen in de papieren versie, las ik de eerste regel van het gedicht twee keer voor, met een ander accent. Je kunt iets hier laten, zodat het hier nog is, maar je kunt hier ook iets láten, dat wil zeggen ‘niet doen’. Die keuze – iets wel of juist iets niet doen – is het dilemma, iedere dag opnieuw, of het nu oorlog is of vrede, of iets ertussenin.