Mijn wraak op Zutphen

In de aanloop naar een publiek interview in Luxor samen met Adriaan van Dis, schreef schrijver Gijs Wilbrink een column in  Contact Zutphen-Warnsveld van 13 september 2023.

Mijn wraak op Zutphen 

Op 18 september staan Adriaan van Dis en ik in het Luxor Theater in Zutphen. We gaan in gesprek met Theo Hakkert en August Hans den Boef – Van Dis over zijn nieuwe boek Naar zachtheid en een warm omhelzen en ik over mijn roman De beesten.

Het wordt ongetwijfeld een prachtavond, maar ik kijk er met evenveel hoop als vrees naar uit. Mijn vorige optreden in de stad verliep traumatisch.

Het was 5 mei 2016, mijn eerste boek moest nog verschijnen, ik maakte vooral muziek. Op de parkeerplaats van de Walburgiskerk werd Bevrijdingspop Achterhoek georganiseerd, waar het publiek de hele dag kon genieten van lokale muziekhelden als Donnerwetter, Opticks en Sugartoosh. Na jaren als frontman van Tenement Kids had ik een solo-ep uitgebracht en ik stond maar liefst tweemaal op Bevrijdingspop geboekt: aan het begin van de middag als solo-act en helemaal aan het eind van de avond als onderdeel van de gelegenheidsformatie Hooked, een soort We are the world-achtige samenstelling van Achterhoekse muzikanten die destijds ieder festival afsloten met een coverset. Ik zou ’Brown Sugar’ zingen van The Rolling Stones. Kon niet misgaan.

Eerst mijn solo-optreden. Mijn ep was goed ontvangen, het bevatte melancholische liedjes die gedrenkt waren in galm en die op plaat prima overkwamen, maar live een aandachtig publiek nodig hadden. Perfect voor een bevrijdingsfestival natuurlijk, want wat is er leuker dan bierdrinkende vrijheidsvierders zeggen dat ze stil moeten zijn? Niet over nagedacht van tevoren. Sterker nog: ik had toeschouwers uitgenodigd. Mijn vrouw was mee, mijn moeder, mijn tante, zelfs de door mij bewonderde Zutphense schrijver Gerdien Verschoor vroeg ik om te komen kijken.

Ik stond op Podium Twee, dat bij aankomst een gammel vrachtwagentje met een microfoon bleek. Ik vroeg de geluidsman wat ik bij die optredens altijd aan geluidspersonen vroeg: om het galmeffect flink open te draaien, wat goed bij de liedjes paste. ‘Als je je afvraagt of het niet te veel galm is, doe er dan nog maar wat bij’, verzekerde ik hem.

Tja.

Toen ik de eerste woorden ‘Hallo, ik ben…’ in de microfoon mompelde werd het plein overspoeld met oversturing, gepiep en galm – geluidsproblemen die ik meteen kenbaar probeerde te maken aan de technicus, maar hij verstond me niet. Niemand verstond me. Liedje spelen dan maar. Vrouw, moeder, tante en Gerdien Verschoor probeerden beleefd te luisteren, de rest van het plein keek alleen maar geërgerd om naar het onverstaanbare lawaai dat mijn vrachtwagentje produceerde. Zo konden ze toch niet bijpraten, laat staan bier bestellen? Na twee liedjes was de galm overgegaan in een golf van galmen, waarbij ieder geluid vanzelf weer de volgende produceerde, of ik nu muziek maakte of niet. De geluidsman haalde zijn schouders op. Na nog drie liedjes liep ik met zwaar gemoed het podium af. Troostende knuffels van vrouw, moeder, tante. Gerdien Verschoor durfde ik niet meer onder ogen te komen.

Maar! Er was altijd nog dat optreden met Hooked, de Rolling Stones-cover. ’s Avonds laat knallen op een plein vol enthousiaste festivalgangers, dat zou mijn wraak worden. En dus wachtte ik, ondanks mijn gemoed. Ik wachtte terwijl de middag voorbijkroop, de zon langzaam onderging en, uiteindelijk, na echt héél lang wachten, de avond viel.

Hooked ging spetterend van start. Mijn favoriete Achterhoekse muzikanten stonden op het podium, het publiek zong enthousiast mee met de covers en ik was zowaar blij dat ik nog in Zutphen was. ‘Brown Sugar’ stond als een-na-laatste nummer gepland en ik werd wat nerveus. Zouden de mensen die stoorzender van het vrachtwagentje massaal uitjouwen of werd het gewoon prachtmooi?

Vanaf dat moment zijn mijn herinneringen wazig, bijna alsof ze uit een droom komen en niet echt zijn gebeurd. Ik herinner me een zangeres die een geweldige Amy Winehouse deed, vlak voordat ik aan de beurt was. Ik herinner me het geluid van de Walburgiskerk die elf uur sloeg en dat ik dat een unheimlich geluid vond, al wist ik niet goed waarom.

Het antwoord kwam toen het Amy Winehouse-nummer voorbij was en de leden van Hooked het podium afliepen. ‘We gaan nu de Rolling Stones spelen, toch?’ vroeg ik nog aan de bandleider. ‘Helaas’, was het antwoord, ‘om elf uur moet het festival afgelopen zijn.’ Een blik op het podium bevestigde dit slechte nieuws: de organisator bedankte het publiek, men applaudisseerde, men keerde huiswaarts. Geen Rolling Stones.

Dat was mijn laatste optreden in Zutphen: galm, oversturing en heel veel wachten.

Op 18 september heb ik dan eindelijk mijn wraak. Of nou, wraak… Ik heb vooral zin in een gezellige avond. Want wat kan er in godsnaam misgaan met zo’n mooi programma dat nota bene wordt geopend door Van Dis? Met zo’n naam is het theater sowieso goed gevuld.

Ja, het wordt prachtig. Nu nog hopen dat ze de tent niet sluiten voor ik aan de beurt ben.

Gijs Wilbrink